Na Essequibo (1616) is dit de oudste permanente Nederlandse vestiging op de Wilde Kust, dat door zijn afwijkende geschiedenis en bezitsverhoudingen een wat aparte plaats innam.
De kolonie begon in 1627 als een patroonschap van de Zeeuwse koopman Abraham van Pere, wiens erven tot 1712 de enige octrooihouders bleven.
De Sociëteit van Berbice, die vanaf 1720 het bewind voerde, opende haar gezagsgebied in 1733 voor de vrije handel en gaf vanaf dat jaar ook vrij gronden uit aan als geschikt beoordeelde ondernemers, waarna Berbice zich in de volgende drie decennia tot een belangrijke plantagekolonie ontwikkelde.
De grote slavenopstand van 1763 deed dit voor een deel weer teniet, maar tien jaar later was het uiteindelijk de grote beurscrisis in de Republiek die de Sociëteit blijvend in financiële problemen bracht. De kolonie zelf groeide niettemin ook daarna permanent door.
Met de overige West-Indische koloniën kwam Berbice in 1795, na de instelling van de Bataafse Republiek en de ontbinding van de Sociëteit, onder gezag van het Comité tot de Zaken van de Koloniën en Bezittingen op de kust van Guinea en in Amerika.
