In het zuiden van het Portugees-Braziliaanse gewest Pernambuco, de streek waar twee grote lagunes (as lagoas ofwel Alagoas) lagen, waren twee dorpen in Portugees bezit. Het ene dorp, aan de noordelijke lagune, was Alagoa do Norte, het andere dorp lag aan de zuidelijke lagune en droeg de naam Alagoa do Sul. De twee dorpen waren strategisch gelegen op de kustroute tussen Recife en de zuidelijke grens, de rivier São Francisco. In Alagoa do Norte stonden slechts drie engenhos (suikermolens), de regio was vooral van belang voor de WIC vanwege de aanvoer van vee en mandioca (maniok), een radijssoort waarvan meel gemaakt werd. Dit meel is nog steeds het basisingrediënt van het dagelijkse voedsel in Brazilië. Toen de Nederlanders in 1633 in Alagoas kwamen, vielen zij Alagoa do Norte binnen. Tegen alle verwachtingen in verzette de bevolking van de nederzetting zich hardnekkig tegen de nieuwkomers. In 1637, het jaar waarin het hele zuidelijke gebied van Pernambuco (tegenwoordig de staat Alagoas) door Johan Maurits van Nassau onder controle van de WIC gebracht werd, kwam ook Alagoa in Nederlandse handen.
