In 1630, toen de Nederlanders het Braziliaanse eiland Antonio Vaz (een eiland dat gelegen was naast Recife en tegenwoordig een wijk is met de naam Santo Antonio) op de Portugezen veroverden, troffen zij er een klein bolwerk, een klooster en enkele huizen aan. Het klooster werd ingenomen en de Nederlanders besloten drie nieuwe forten te bouwen om Recife, dat nieuwe hoofdstad werd van Nederlands-Brazilië, beter te kunnen verdedigen tegen mogelijke aanvallen uit de Varzéa, de streek landinwaarts waar de meeste Portugezen naar toe waren gevlucht.Deze forten waren: fort Waardenburgh, fort Frederik Hendrick en fort Ernestus. Bij dit laatste fort werd het bestaande klooster van Santo Antonio geïncorporeerd. Omdat Recife langzamerhand overbevolkt raakte, werd er vanaf 1638 aan de uitbreiding van de stad op het nabijgelegen eiland gewerkt. Na de verwoesting van de nabijgelegen stad Olinda
de hoofdstad van de Portugezen -, werden de stenen en materialen van het afbreken hergebruikt om Mauritsstad op te richten, de nieuwe naam van het eiland Antonio Vaz. Men begon met het noordelijke gedeelte van het eiland. Er ontstonden grachten en kanalen, nieuwe straten, de eerste residentie voor de gouverneur Johan Maurits, de grote markt, het stadhuis, koopmanskantoren, magazijnen, een wapenhuis en kerken. Vanaf 1640 werden aan de zuidelijke kant van Mauritsstad een gerechtshof, een ziekenhuis, een armen
en weeshuis gebouwd. In 1644 werd Mauritsstad aan het vaste land (tegenwoordig de wijk Boavista) verbonden met een brug over de rivier Capibaribe. Het oude Recife werd toegankelijk door een tweede brug over de rivier Beberibe, bekend als de Mauritsbrug. Later werden er nog enkele kleine forten en redoutes gebouwd, een nieuw paleis voor de gouverneur (paleis Boa vista ofwel Schoonzicht). Tegenwoordig is het oude Mauritsstad een wijk van de grotere stad Recife. In 1654 gaven de Nederlanders zich over aan de Portugezen, en zo raakten Mauritsstad en Recife weer onder Portugees bewind.
